IX

„ Uzależnił mnie od siebie, a potem zniknął... ”

*

       Jak to jest, gdy kochasz pewną osobę, a jednocześnie związałeś się z obcą dla siebie kobietą by zapomnieć o wybrance swojego serca ? Dziwne uczucie. Mało kto potrafi to zrozumieć. Mało kto potrafi zrozumieć Jego. On chce zapomnieć o Klaudii i pokazać jej co straciła wykorzystując przy tym zwykłą dziewczynę, która nie ma pojęcia o jego kłopotach sercowych. Ale zarówno ona jak i on popełnili błąd. On dlatego, że związał się z nienagannie prezentującą się blondynką o szczupłej sylwetce, jak i o pięknych długich nogach, która mogłaby bez problemu być modelką. Związał się z nią by zapomnieć, by udowodnić sobie i Klaudii, że potrafi żyć bez niej. A dlaczego ona popełniła błąd ? Dobre pytanie. Popełniła go w chwili wypowiedzenia tych trzech, mocnych słów : „Nie kocham Cię ”. Wtedy popełniła największy błąd swojego życia. 

*

   Wiadomość o nowej miłości Niemieckiej gwiazdy Bundesligi rozeszła się szybciej niż można było się spodziewać. Tylko nieliczni o niej nie wiedzieli, w tym Klaudia. Noc spędziła w hotelu. Wróciła do domu, zauważyła dużą grupkę mężczyzn w salonie. Znała ich wszystkich z pracy, byli to piłkarze Borussii Dortmund. Przywitała się z wszystkimi i po ich minach zdała sobie sprawę, że coś musiało się stać. Wszyscy wiedzieli o uczuciach Marco, więc był to dla nich szok, gdy dowiedzieli się o nowej miłości dwudziestoczteroletniego przyjaciela. 

- Coś się stało ? - zapytała. Odpowiedziała jej cisza. Nikt nie chciał się wypowiadać na ten temat. Bali się, że ją zranią. Klaudia coraz bardziej się niecierpliwiła. - Ej chłopaki, stało się coś ? Nie podobały się wam moje ostatnie zdjęcia ? - zapytała po raz kolejny. tym razem szybko dostała odpowiedź.

- Zdjęcia były świetne. - odpowiedział Kuba.

- To dlaczego siedzicie tak jakby ktoś umarł ?

- Musimy pogadać...

- Wiedziałam, co złego zrobiłam ? - wystraszyła się. 

- Nie ty nic, tylko Marco..

- A nie ja już z nim to wszystko sobie wyjaśniłam.. - uśmiechnęła się, usiadła obok Hummels'a i poczęstowała się paluszkami.

- Naprawdę ? Powiedział ci o Lucy ? - nie mógł uwierzyć Łukasz. 

- Jakiej Lucy ? - zapytała zdziwiona.

- Wiedziałem. On nie jest taki głupi.. - powiedział pod nosem Piszczek.

- To jego nowa dziewczyna. - odparł Mats.

- Dziewczyna ? Ale przecież on dopiero co wczoraj...- nie dokończyła. W oczach stanęły jej łzy. - Przepraszam pójdę się przeprać. - jak najszybciej wybiegła z pokoju, by nie pokazać wszystkim, że ją to zabolało. Oni nie byli zaskoczeni. Wiedzieli, że ona tak zareaguje. Przecież to widać na kilometr, że ona kocha jego , a on ją. Może ta znajomość nie trwa długo. Ale wystarczająco by mogli się w sobie zakochać. 

  Wchodząc do pokoju, trzasnęła za sobą drzwiami i zaczęła płakać. Nie mogła powstrzymać się od tego. Przecież wczoraj wyznawał jej miłość. A teraz ? Teraz jest z jakąś inną. Jej myśli były przepełnione pytaniami na temat blondyna. Dlaczego to zrobił ? Powiedział jej to wszystko wczoraj by pójść z nią do łóżka ? Nie wiedziała nic.

*

       Rano wyglądała jak wrak człowieka. Płakała całą noc. Ledwie przespała półtorej godziny. Nie wstawała by tak wcześnie, gdyby nie musiała iść do pracy. Do pokoju, w którym obecnie przebywała weszła Ania. Nie pewnie usiadła na skraju łóżka.

- Może zadzwonisz do szefa i powiesz, że się źle czujesz co ?. - zapytała z troską w głosie. 

- Nie, nie mogę go przecież unikać. 

- Klaudia.. On zrozumie i wróci..

- Nie Ania, mówił wczoraj, że nie kocha nawet pocałował..- przerwała na chwilę i uśmiechnęła się na samo wspomnienie. - A teraz jest z jakąś inną dziewczyną.. To jest chore.. 

- Ja już tego nie rozumiem... Pocałował cię i wyznaliście sobie miłość, a nadal nie jesteście razem ?. - zapytała zdziwiona.

- Powiedziałam mu, że go nie kocham. - wyszeptała cichutko prawie nie słyszalnie.

- Jak to ? Dlaczego ?

- Nie chce mu niszczyć kariery ! Jak zacznie się ze mną spotykać nie będzie miał życia. Że niby jakaś przybłęda, sierota, która tylko leci na kasę. Nie chcę tego Ania. ! 

- Klaudia ! Przecież kogo to obchodzi, że wy się spotykacie ? A media trochę pogadają i przestaną. Wiesz jak było ze mną ? - zapytała na co dziewczyna zaprzeczyła. - Dostawałam listy od fanek z pogróżkami, że jestem z Robertem dla pieniędzy i takie tam.. Ale ucichło to. 

- Tak było z tobą. A jak mnie nie zaakceptują ? Zresztą to już nie ważne, nie będę już z Marco, on jest z Lucy a ja też sobie kogoś znajdę. Może...- ostatnie słowo wypowiedziała cicho, ale Lewandowska ją usłyszała. 

- Robert zawiezie cię na stadion - uśmiechnęła się by załagodzić sytuację. Wyszła z pokoju zostawiając Klaudię samą.

*

    Szła z Robertem korytarzem prowadzącym do szatni zawodników. Musiała się zapytać o folder z dokumentami, który zabrał jej Kuba bo musiał coś sprawdzić. Łudziła się, że go jeszcze nie ma. Ale niestety jak na złość był tam w dodatku z nią. 

- O Robert, Klaudia poznajcie to jest Lucy. - powiedział zadowolony...

________________________________

Wybaczcie, że trochę późno ten rozdział, ale jest. :) 

Czekam na wasze opinie. Szczerze to ten rozdział w ogóle mi się nie podoba.. :/

Zapraszam także na mojego nowego bloga dlugi-sen-diany.blogspot.com  również o Marco :))

Pozdrawiam.<3

Zapraszam ! :D

Witajcie kochane !
Chciałabym Was zaprosić na mojego nowego bloga ! <3 Mam nadzieję, że się wam spodoba.. 
Historia jest będzie dość smutna.. ale na koniec postaram się żeby było dobrze ! :D Liczę na wasze komentarze, obserwacje bo to bardzo motywuje ! <3 dlugi-sen-diany.blogspot.com
( Nowy rozdział na tym blogu pojawi się myślę, że w sobotę ) :)) 
Pozdrawiam gorąco ! <3

VIII

„ I chciałbym, abyś od dziś

płakała przeze mnie już tylko

ze szczęścia... ”

*

- Marco... - rzekła łagodnym głosem przerywając pocałunek, sama pragnęła tej chwili, ale musiała zachować się w porządku wobec samej siebie. Nie potrafiła mu się oprzeć i to ją właśnie gubiło.

- Proszę, nie psuj tej chwili..
- To się nie uda.. - odsunęła się od niego.
- Kocham cię. - patrząc w jej oczy nie mógł nic wyczytać. Zawsze, gdy w nie patrzył widział radość lub smutek. Zależało od jej nastroju. - Jeśli mnie nie kochasz, powiedz mi to. - dodał po chwili. Milczała. Nie mogła mu tego powiedzieć oszukałaby jego i samą siebie. Ale według niej nie mogli by być razem. Zepsuła by jego karierę i spokój.
- Nie kocham cię. - powiedziała nie patrząc w jego oczy.
- Popatrz na mnie.
- Lepiej będzie jeśli nie będziemy się spotykać.- wybiegła z jego mieszkania.

             Biegła przez pola, łzy cisnęły się do jej oczu. Nie potrafiła ich powstrzymać. Tak bardzo go kochała. On może mieć każdą i na pewno nie będzie się spotykał z dziewczyną z Domu Dziecka. Położyła się na zbożu patrząc w niebo. Zanosiło się na deszcz, duże szare chmury, które uniesione wysoko nad jej głową, nie zwiastowały nic dobrego.

*

Siedział na kanapie pijąc wódkę, za którą nie przepadał . Zdziwiła go reakcja Klaudii, myślał, że ona też coś do niego czuje, że w końcu będą razem szczęśliwi. On czuje, że to ta jedyna, a ona ? Ona czuje to samo, ale nie chce zaprzepaścić mu kariery.
- Dość tego! - krzyknął sam do siebie. - Nie będę się użalał nad sobą! Nie kocha mnie ? To trudno... Takich lasek ja mogę mieć tysiące. - Nie był pewny swoich słów, ale powiedział je na głos i przyniosło mu to lekką ulgę. Ubrał buty, zabrał kluczyki z komody razem z telefonem i udał się do swojego przyjaciela wiedział, że w każdej chwili może na niego liczyć.
- Marcel zbieraj się! Jedziemy na dupy.
- Długo nie musisz prosić
Razem pojechali do jednego z najlepszych klubów nocnych w Dortmundzie. Marco lubił takie klimaty. Chciał zapomnieć o dzisiejszym zdarzeniu i o Klaudii.
Popijając kolejnego drinka przysiadła się do niego młoda dziewczyna z długimi blond włosami, które idealnie pasowały do jej dużych, niebieskich oczach, a jej mocne perfumy drażniły jego nozdrza. Przejechała palcem po jego policzku zbliżając się na niebezpieczną odległość, szepcząc mu coś do ucha.
- Widzę, że jesteś zmartwiony. Pewnie przez kobietę. Nie martw się ja postaram się abyś o niej zapomniał.
- Kusząca propozycja. - odpowiedział dając pieniądze na ladę. - Chodź tu nie daleko jest dobry hotel. W sam raz dla nas.
Ona nic nie odpowiedziała tylko uśmiechnęła się zadziornie do niego.
Po kilku minutach byli już pod hotelem. Marco wynajął najlepszy apartament małżeński. Blondynka była bardzo zadowolona z takich luksusów, więc pierwsze co zrobiła było rozebranie się do jacuzzi. Piłkarz z zadowoleniem oglądał jej zgrabne ciało. Sam po chwili zrobił to samo polewając i podając przy tym szampana.
-Wiesz co ci powiem ?- zapytała po chwili nie znajoma.
- Co takiego ?.
- Nie chce być tylko na jedną noc. Co ty na to aby spróbować być razem ?.
- Kuszące. No to jak piękna, wprowadzasz się do mnie ?.
- Mogę nawet jutro. - powiedziała po czym pocałowała blondyna. Nie poczuł tego samego co z Klaudią, ale miał to jak na razie gdzieś liczyła się teraz tylko ta dziewczyna.
- Ale powiedz mi najpierw jak się nazywasz.
- Lucy.

______________________________________________

Mam nadzieję, że się podoba :))

Przepraszam, że nie dodałam w weekend, ale nie miałam czasu.. ;/ :)
A dzisiaj najlepszy trener świata ma urodzinki :3 

VII

 „ To, że czasem płaczę nie znaczy, że jestem słaba. 

To, że nie zawsze się uśmiecham nie znaczy, że jestem nieszczęśliwa.

To, że często marze nie znaczy, że nie patrze realnie.

To, że nienawidzę nie znaczy, że jestem zła. 

To, że czasem milczę nie znaczy, że nie wiem co powiedzieć. 

To, że nie wiem co mam robić nie znaczy, że nie wiem jak mam żyć. ”

*

                                   Zawsze po nieodwzajemnionej miłości powstaje rana. Rana na sercu, której nie da się wymazać. Ona pozostaje na zawsze tak samo jak po zdradzie. Co jest gorsze.: Zdrada czy nieodwzajemniona miłość?. Trudno powiedzieć. Każdy człowiek jest inny, dla niektórych serce, które kocha nieodwzajemnioną miłością, a dla niektórych serce, które dowiedziało się o zdradzie. W tym przypadku problemem jest to drugie.

- Uspokój się i usiądź. - Mówił to z takim spokojem, jakby nic się nie stało. Dla niego jeden „ skok w bok ” nic nie znaczył, myślał, że jeden raz nic nie zmieni, a zmienił i to bardzo dużo.

- Nie! Dlaczego mi to zrobiłeś? - to pytanie zadawała sobie od dnia, w którym poznała prawdę. Myślała, że będą na zawsze razem, że po pokonaniu licznych przeszkód wreszcie będą razem szczęśliwi, ale teraz to już nie możliwe. Ona nie wybacza zdrady. Każda tylko nie ona.

- Po prostu, chwila zapomnienia. Przepraszam. - jego wzrok skupił się na podłodze, która w tym momencie wydawała się najciekawszą rzeczą w całym pomieszczeniu. Dopiero teraz do niego dotarło jaki błąd popełnił i jak bardzo zranił tym swoją narzeczoną.

- Chwila zapomnienia? Robert ty słyszysz w ogóle co mówisz? - gestykulowała rękoma w geście złości.  Najchętniej rzuciła by się mu na szyje, ale jej duma na to nie pozwoliła. Była osobą dumną, która zawsze stawia na swoim, ale pomimo tego potrafiła się przyznać do błędu.

- Wiem, zawiniłem. Przepraszam.

- Przepraszasz ? Tylko tyle ?.

- Ania zależy mi na tobie, nie mogę bez ciebie żyć rozumiesz? - wstał z kanapy i najzwyczajniej w świecie przytulił swoją ukochaną. Ona nie odepchnęła go, tylko ze względu na brak jego obecności przez kilka ciężkich dni.

- Robert ja chyba... nie będę potrafiła ci zaufać.- powiedziała, a po jej policzkach spływały gorzkie łzy, nie potrafiła tego powstrzymać, było to silniejsze.

- Spróbuj Aniu. Chcę żeby było tak jak dawniej. - gładził ją po włosach. Po jego słowach, kobieta wybuchła jeszcze większym płaczem. Ona także pragnęła tego by było jak  kilka tygodni temu. - Teraz rozumiem jaki popełniłem błąd. 

- Ostatni raz ci wybaczam. Następnym razem spakuję się i już nigdy mnie nie zobaczysz. - słysząc te słowa uśmiechnął się. Wiedział, że już nigdy nie popełni tego samego błędu. Nie chce stracić najważniejszej osoby w jego życiu. - A Klaudia? - zapytała gdy Robert zaczął ściągać jej bluzkę.

- Jest u Marco, a znając życie nie wypuści jej dzisiaj z domu.

*

                                  

                                 Blondyn został poinformowany o zgodzie swojego przyjaciela ze swoją narzeczoną po przez sms-a. Uśmiechnął się na myśl, że Klaudia zostanie u niego na noc, miał jej tyle do powiedzenia i postanowił, że dzisiaj wyzna jej swoje uczucia. Co prawda zrobił już to raz, ale wtedy sam nie był tego pewien, teraz jest, pierwszy raz w życiu jest pewny czegoś na sto a nawet dwieście procent. Sam nie wierzył, że kobieta może mu zawrócić w głowie. Był typem podrywacza, więc to raczej on rozkochiwał w sobie kobiety a po spędzonej nocy urywał z nimi  kontakt. Z Klaudią było inaczej chciał z nią spędzić resztę życia. Nie wyobrażał sobie utraty jej, tak samo jak ona jego. 
                                 Te klika tygodni zbliżyły ich do siebie, również Klaudia poczuła coś do piłkarza, ale w żaden sposób nie dawała  tego po sobie poznać. Siedząc w dużym salonie rozmyślała nad tym wszystkim. Przecież ona. Zwykła dziewczyna z Domu Dziecka i ON. Światowej klasy piłkarz, przecież to się nie uda. On może mieć każdą i na pewno nie będzie chciał takiej dziewczyny jak ona i to do tego sieroty. Z zamyśleń wyrwał ją ten dobrze już jej znany głos.
- Robert i Ania już się pogodzili, więc zostajesz u mnie na noc. - powiedział uśmiechnięty.
- Ale ja nie chce robić kłopotu, pójdę spać do jakiegoś hotelu.
- No chyba żartujesz. Zostajesz u mnie i koniec.
- Ale Marco..
- Wybrałaś jakiś film ? - zmienił temat.
- Marco !- zdenerwowała się postawą Niemca.
- Czyli nie wybrałaś, nie martw się zaraz coś znajdę. 
- Znowu to robisz !.
- Co robię ?
- Ignorujesz mnie ! - odpowiedziała nadal krzycząc.
- Przestań krzyczeć.
- Marco do cholery możesz mnie posłuchać ?! 
Nic nie odpowiedział stał tak i patrzył na nią, pomyślał „ To jest ten moment, zrób to ! ” , nie zrobił ... Zrezygnował i stchórzył. Klaudia nie wytrzymała tego i chciała wybiec z mieszkania. Nie udało jej się to bo wtedy on się odważył. Odważył się zrobić jedną z rzeczy, które chciał zrobić od dawna, ale nie potrafił. 

                                

___________________________________________________
Mam nadzieję, że się podoba. Wybaczcie, że musiałam zawiesić bloga !;(
Pewnie już słyszałyście o Marco.. :/
Biedny... Oglądałam ten mecz i płakałam jak widziałam, że tak cierpi.. :(
A potem jak się dowiedziałam, że na mundial nie ma szans jechać to nie mogłam powstrzymać potoku łez..;(

:((

Życzenia + Ważna wiadomość !

Dzisiaj swoje urodziny obchodzi Marco Reus <33 Więc życzę mu :
- Samych sukcesów w BVB i reprezentacji Niemiec.
- Duuuuużo pięknych bramek.
- Mało kontuzji, a najlepiej wcale..
- Oddanych kibiców.
- Wspaniałej dziewczyny. ( możesz czekać na mnie.. xd )
- Sukcesów w życiu zawodowym i w prywatnym. <3

WIADOMOŚĆ !

Rozdział jest już prawie napisany, więc za tydzień go dodam :)) 

Opowiadanie jest już wznowione prawie.. :) Mam nadzieję, że się cieszycie.

Mam jeszcze jedno pytanie..

Chciałybyście czytać mojego nowego bloga ( oczywiście o Marco ) ?

Mam dużo nowych pomysłów, a nie za bardzo one tutaj pasują.. więc czekam na wasze opinie co o tym sądzicie :)

Pozdrawiam.♥

VI

   “ Może to życie, które teraz prowadzę, wcale nie jest dla mnie.

Może ktoś się zagapił i przez przypadek czy niedopatrzenie umieścił mnie tutaj,

w tym mieście, w tej epoce, w tym ciele. 

Może miałam być śliczną blondynką mieszkającą na słonecznym wybrzeżu,

mającą słodkie psiapsióły i zero problemów,

a nie pospolitą szatynką słuchającą rocka i zagłębiającą się w sens istnienia.

Może nie miałam być sobą, nie teraz, kiedy czuję się źle i obco we własnym życiu,

za swoje miejsce mając jedynie niestandardową psychikę i muzykę. 

Może ktoś się cholernie pomylił. ”

*


~ kilka tygodni później. ~

      Obudziła się wczesnym rankiem. Mimo tak wczesnej pory słońce zdobiło cały Dortmund. Niechętnie wstała z łóżka, zabrała ubrania i wykonała czynności porannej toalety. Zeszła na dół w celu zrobienia sobie śniadania. Nie zdziwiła się słysząc hałasy z kuchni, ale zdziwiło ją kogo tam zastała. Nie widziała jej po ostatniej kłótni z Robertem. Zostawiła ją tutaj samą z obcym dla niej mężczyzną, którego tak naprawdę nie znała. Owszem słyszała od swojej przyjaciółki co nieco na jego temat, a i jak się potem okazało, nie kłamała mówiąc, że jest opiekuńczy i miły, ale to nie zmienia faktu, że go nie znała.
- Ania ?.- zapytała nie pewnie.
- Już wstałaś ?. Myślałam, że jeszcze trochę sobie pośpisz, a ja przygotuje nam śniadanie.
- Pomóc ci ?.
- Jeśli chcesz to możesz umyć i pokroić warzywa. - Powiedziała przeszukując każdą szafkę.
- Wróciliście do siebie ?.- Nie dawało jej to spokoju, zawsze to co siedziało jej w głowie nie widziało światła dziennego, dlatego też sama się zdziwiła gdy zadała to pytanie.
- Nie. Pojechał na trening a ja strasznie się za tobą stęskniłam, więc postanowiłam się z tobą spotkać za jego plecami.
- Dziwnie się z tym czuję. On mi daje dach nad głową, załatwił mi pracę a ja...
- A ty co ? Przecież nic złego nie robisz.- przerwała jej, gestykulując rękami. - Nie patrz tak na mnie. - Dodała patrząc na dziewczynę.
- Co teraz ?. - zmieniła temat wiedząc, że ta rozmowa do niczego nie doprowadzi.
- Nakryj do stołu. - uśmiechnęła się przyjaźnie i jak najbardziej szczerze. - A jak tam ty i Marco ?. - zapytała, a dziewczyna z wrażenia upuściła sztućce.
- Ja i kto ?. - Zapytała zaskoczona dziewczyna.
- Nie udawaj. Widziałam was ostatnio razem w parku jak biegaliście razem.
- Między mną a Marco nic nie ma. Jest miły i lubimy się czasem spotkać, pobiegać ale nic więcej.
- Tak jasne. - powiedziała z ironią. - Nie powiesz mi, że ci się nie podoba.
- jest przystojny, ale my nigdy nie będziemy razem.
- Masz rację. Może zrobić ci takie świństwo co mi Robert , w końcu to przyjaciele.
- Ania, nie wydaje mi się żeby on cię zdradził, przecież on świata nie widzi po za tobą.
- Nie mieszaj się w to proszę.
- Masz rację nie powinno mnie to w ogóle interesować.

*

     Dzisiejszy trening należał do jednych z najcięższych. Mężczyźni ostro dyskutowali na ten temat w szatni, lecz gdy do pomieszczenia przyszedł uśmiechnięty Klopp.
- No chłopaki jutro na siódmą, wyjeżdżamy o ósmej, proszę jeszcze tylko o to byście się dobrze zachowywali, będzie nowy fotograf.
- Rita ?. - zapytał energicznie Mario.
- Klaudia matole.
- Kuba ty jesteś z Polski więc tobie łatwo jest wymówić jej imię.
- Widzisz. Trzeba było urodzić się w Polsce.
- Ja wolę Niemcy, wasza reprezentacja nie potrafi grać w piłkę nożną. - wystawił język.
- Ale za to Polki ładniejsze niż Niemki. - zaśmiał się Lewandowski.
- Niektóre Niemki są ładne. - tym razem Marco zabrał głos.
- Chyba jak mają Polskie korzenie.
- Dokładnie. - poparł Kubę Kevin.
- I ty Judaszu przeciwko nam ?.
- Sami wiecie jak jest.
- Dobra Marco przebrany ?. To idziemy.
- Robercik stęsknił się za Anią ?- zapytał Łukasz.
- Ania jest w Polsce.
- Nie prawda widzieliśmy ją z Kubą gdy jechaliśmy na trening.
- Jesteś pewien ?.
- No tak.
- Szybko Marco jedziemy.
- Czemu ci się tak śpieszy ?! Przecież mówiłeś, że się pokłóciliście.
- No bo tak jest, ale Anka może zabrać Klaudię ze sobą.

*

    Mężczyźni po ponad dwudziestu minutach pojawili się pod domem bruneta. Nie czekając na nic wparowali do mieszkania. 

- Musimy porozmawiać.- powiedział zdyszany Robert. 

- Nie mamy o czym. - odparła Anna.

- Marco zabierz Klaudię na spacer czy gdzieś tam..

- Ale ja nie jestem ubrana.. - oburzyła się dziewiętnastolatka. Nie chodziło jej jednak o ubranie, bała się, że jak wyjdzie Robert może nie opanować złości i zrobić coś jej. Nie znała go dokładnie, więc nie wiedziała do czego jest zdolny.

- Chodź pojedziemy do mnie..

- No ale..

- Pięknie wyglądasz chodź..

- No dobra.. - powiedziała i minęła Roberta patrząc na niego zimnym wzrokiem. Jadąc z blondynem do jego mieszkania, nie  odzywała się w ogóle. Mężczyzna próbował zacząć jakoś rozmowę, ale ona zbywała go krótkim  „ aha ” lub „ mhm.. ”. W głowie miała najczarniejsze scenariusze. Nie zauważyła nawet, gdy byli już w mieszkaniu Marco. 
- Rozgość się. Chcesz coś do picia? 
- Nie dzięki - uśmiechnęła się do niego.
- Co chcesz na obiad?
- A na co ty masz ochotę?
- Może zapiekankę? Lubisz?
- Tak, pewnie. 
- No tylko jest mały problem.
- To bierz kluczyki i jedziemy.- uprzedziła blondyna dobrze wiedząc, że chodzi o składniki, a raczej ich brak. 
- Skąd wiedziałaś ?. - zapytał zdziwiony.
- Kobieca intuicja.

____________________________________________
 Przepraszam, bardzo przepraszam.. :(
Wybaczcie mi to błagam !;( Nie dałam rady dodać nic w poprzednim tygodniu i w weekend też :( Przepraszam.:(  Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba.. Powoli się rozkręcam, więc jeszcze nie jest za ciekawie, ale myślę, że nadal będziecie czytać..:)

Borussia ma wicemistrzostwo Niemiec ! :D 











A to ostatni mecz Roberta i Manuela na SIP ;( Będę za nimi tęsknić :(

♥♥ :(

V

“ Nie sądzę, byś kiedykolwiek powinien wstydzić się czy obawiać tego kim
jesteś, ani tego co dzieje się w twoim życiu. Życie jest dobre. Człowieku, 
możesz czuć się jak ofiara cały czas, lub podnieść swój tyłek i zrobić to, 
co chcesz zrobić. ”

*

  Idąc ulicami Dortmundu zastanawiała się, czy nie za ostro potraktowała Reus'a . Może naprawdę nie zrobił tego celowo ? Przecież przeprosił. To był impuls, naskoczyła na niego od razu nie myśląc o niczym innym tylko o tym, że zniszczył jej ostatnią pamiątkę po rodzicach. Na samą myśl o  nich i tragicznym wydarzeniu łzy mimowolnie spływały jej po policzkach. 

  Mimo, iż była godzina druga w nocy, dziewczyna nie miała zamiaru iść do domu. Nie była świadoma nawet tego , że Robert razem z Marco jeżdżą po całym Dortmundzie w poszukiwaniu młodej Polki.

- Robert to wszystko moja wina. - schował twarz w dłoniach Niemiec.

- Trochę tak, trochę nie.

- Przecież ja zachowywałem się jak kompletny gówniarz i gnojek.

- Z tym ci przyznam rację.

- Jak jej się coś stanie to ja sobie tego nie wybaczę.

- Rozglądaj się czy jej nie widzisz.

- Przecież się rozglądam.

- Marco...- zaczął niepewnie Robert.

- No..?- zapytał nie patrząc na rozmówcę.

- Dlaczego ty się nią tak przejmujesz ? Przecież na treningu mówiłeś, że lepiej się żyło jak jej nie było, po za tym strasznie byłeś oschły w stosunku do niej.

 Niemiec długo nie odpowiadał, co bardzo niepokoiło i irytowało Roberta. Nie znosił jak ktoś długo zwleka z odpowiedzią. W końcu Marco poderwał się z siedzenia samochodu krzycząc.

- Tam jest !.

- Gdzie ?.

- Tam siedzi na tym wysokim murku, tam gdzie świeci się latarnia.

- Faktycznie, chodź.

 Mężczyźni wyszli z samochodu, biegnąc do drobnej, zakapturzonej postaci, którą była Klaudia. Wzrok Marco nie zawiódł i to na prawdę była ona.

- Klaudia, nawet nie wiesz jak się martwiliśmy. - zaczął Robert, który nie usłyszał odpowiedzi ze strony dziewczyny.

- Wszystko w porządku ?.

- Marco nic nie jest w porządku, patrz jak ona wygląda.

- Klaudia odezwij się !.

- Nie męczmy jej. Chodź jedziemy do domu. - oznajmił Robert.

 Dziewczyna poszła wolnym krokiem za piłkarzami. Marco patrzył na nią z taką troską, jakby reszta świata   przestał istnieć i tylko ona na nim została. Tylko ona, ta bezbronna, delikatna, chudziutka dziewczyna, która staje się dla niego coraz bardziej ważna. Rano jeszcze mieszał ją z błotem, a teraz ?. Teraz boi się o nią bardziej niż o samego siebie. A jeśli ktoś ją skrzywdził ?. Dlatego nic nie mówi ?. Takie myśli chodziły mu po głowie. 

 Klaudia patrzyła tępo w szybę. Nie płakała. Nie miała już na to siły. Gdy dojechali pod jej tymczasowy dom, poczuła ulgę. Położyła  się w jej wygodnym łóżku, bez nikogo i bez niczego. Tylko ona i jej przemyślenia. Po chwili uświadomiła sobie, że ona nie chce być sama. Teraz tak bardzo potrzebuje żeby ktoś ją przytulił, przytulił i nic nie mówił. Chce wiedzieć że ktoś jest obok, chce móc wypłakać się i opowiedzieć jak bardzo jest źle. Bo jest źle, jest tak cholernie pusto i smutno. Dzisiaj nadszedł dzień, w którym uświadomiła sobie jak bardzo jest beznadziejna i żałosna w tym co robi i brakuje jej tego pieprzonego “ nie płacz będzie dobrze ”. I wtedy do jej pokoju wszedł ON , ten przez, którego tak płakała. 

- Klaudia ?.

- ...- cisza. Denerwowało go to, ale wiedział, że musi przy niej być.

- Proszę porozmawiaj ze mną.

- ...

- Mam sobie iść ?. - zapytał i przez dłuższą chwile nie otrzymał odpowiedzi, miał już wychodzić gdy usłyszał ciche.

- Nie, zostań.- powiedziała prawie niesłyszalnie, jednak on usłyszał.

Położył się kolo niej, przytulił i głaskał po włosach. - Dlaczego to robisz ?. Dręczą cię wyrzuty sumienia ?.
- Nie potrafię tego wyjaśnić.
- Yhmm.. Uwielbiam takie odpowiedzi. - powiedziała z ironią.
 Odsunęła się od niego i podeszła do okna, łzy napływały jej do oczu a ona nie mogła ich powstrzymać, on bacznie jej się przyglądał. Bolało go to ?. Tak. Przecież to przez niego płakała. Zastanawiał się nad jednym. Czy się zakochał ?. Nigdy przedtem nie robił sobie z płaczu kobiet przez niego, a teraz ?. Teraz ,gdy widzi płacz Klaudii serce mu pęka. Tak wiem co sobie myślicie, zachowywał się jak  skończony dupek, wszystko mu w niej przeszkadzało, może to wszystko było ukrywaniem prawdziwych uczuć ?. Nikt tego nie wie. Nawet on sam. Pogubił się już w tym wszystkim.
- Wyjdź. - usłyszał cichy, subtelny głos dziewczyny.
- Klaudia..
- Powiedziałam wyjdź. - zaczęła mówić głośnie bardziej płacząc.
- Nie. - podszedł do niej i złożył delikatny pocałunek na jej wargach.

 - Dlaczego to robisz ?. Robisz mi nie potrzebną nadzieję tylko.
- Zamknij się ! Nie rozumiesz, że cię kocham ?. - zaśmiał się.
- Znamy się nie cały dzień, to niemożliwe byś mnie kochał. 
- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia ?.
- Nie, już nie. 
- A ja wierzę, już w sklepie coś czułem. Wiem jak się zachowywałem, ale chciałem zrobić wrażenie.
- No i zrobiłeś.- uśmiechnęła się. - Ale jak dla mnie trochę za wcześnie. - dodała.
- Poczekam. 
- Muszę wiedzieć, że te słowa nie są wypowiedziane dla żartów.
- Klaudia.. 
- Dobranoc Marco. 
- Dobranoc. 
 Chłopak wyszedł z pokoju, a ona położyła się na łóżku z myślą : Teraz to już na pewno nie zasnę. 

_________________________________________________
Kolejny rozdział leci do Was ! :D 
Dziękuję bardzo za nominację do LBA,ale jeśli możecie to dodawajcie nominację pod zakładką Liebster Award  :))
Borussia w finale Pucharu Niemiec !!! ♥  

♥♥♥
Pozdrawiam.♥